အသက်လေးနည်းနည်းရလာတော့ ချစ်တယ်ဆိုတာ လောကဓံတွေကို ခံနိုင်ရည်ရှိပါ့မလားလို့ စိတ်ပူတတ်လာခြင်းပဲ။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်ကပြောတယ် ငါ့ချစ်သူနဲ့ နိုင်ငံရပ်ခြားကွဲသွားရင် ငါကတော့ သူအသစ်ရသွားမလားတွေ၊ အနေဝေးလို့သွေးအေးသွားမလားတွေ စိတ်မပူဘူးတဲ့ အဲ့ဒါတွေကဖြစ်လာချင်လည်းဖြစ်လာမယ် ဖြစ်လာရင်လည်း ဘယ်သူကမှတားဆီးလို့ရမှာမဟုတ်ဘူး ဖြစ်ချိန်တန်ရင်ဖြစ်လာမှာပဲတဲ့။ ငါစိတ်ပူတာက သူကျောင်းမှာအဆင်ပြေပါ့မလား၊အလုပ်အဆင်ပြေပါ့မလား၊ ပတ်ဝန်းကျင်အသစ်မှာနေသားကျပါ့မလား၊ရာသီဥတုအပြောင်းအလဲမှာ ဖျားနေမလားဆိုတာကိုပဲတဲ့။ တကယ်က ဟုတ်တယ်။တဖြေးဖြေး အသက်ကြီးလာတော့ ခွဲခွါခြင်းကိုလည်းတော်တော်များများတွေ့ဆုံပြီးပြီမို့ ခွဲခွါရမှာကို မကြောက်တော့ဘူး။ အဲ့အစားက လောကဓံအနိမ့်အမြင့်ကို ခံနိုင်ပါ့မလားလို့ စိတ်ပူတယ်။ လောကဓံဟာသေချာပေါက်ခံစားရမယ့်အရာပဲမဟုတ်လား။ ကျွန်တော်ဆို ခွေးလေးနဲ့ခွဲရတော့ ဘာစိတ်ပူလဲမေး… နွေပူပူမှာ ငါ့ကလေးအပူဒဏ်ခံနိုင်ပါ့မလားလို့ပဲ ပူမိတယ်။ဒါပေမယ့်အဲ့အပူဒဏ်ကိုလည်းအတိုင်းအတာတစ်ခုထိသက်သာအောင်လုပ်ပေးနိုင်တာကလွဲရင် ကျွန်တော်မရှောင်လွဲပေးနိုင်ဘူး။ လောကဓံဟာ သတ္တဝါတိုင်း အနည်းနဲ့အများခံစားကြရမှာပဲ။ အချစ်တွေ အရွယ်ရောက်လာရင် အဲ့လိုပ
Posts
အချစ်နဲ့ ပါတ်သက်ပြီး ဘယ်နှစ်မျိုးလောက်ရှိလဲဆိုတာတော့ မသိပါဘူး။ ကျနော်စဉ်းစားမိသလောက်ကတော့ ကိုယ်က သူ့ကို ချစ်တာ၊ သူက ကိုယ့်ကို ချစ်တာ။ ဒါပဲလား ရှိသေးတယ်နော်၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ချစ်တာ၊ သိပ်အရေးကြီးပါတယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ချစ်တတ်ဖို့။ ကျနော်တွေးလို့ရသလောက်တော့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ချစ်တတ်ဖို့နဲ့ ကိုယ်က သူ့ကို ချစ်တက်ဖို့ပဲ။ အခု ကျနော်ဆို ကိုယ့်ကိုကိုယ်ချစ်တတ်ဖို့ ကြိုးစားတုန်းမို့ သူတစ်ပါးကို ချစ်တတ်ဖို့ဆိုတာမလွယ်သေးဘူး။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ချစ်တယ်ဆိုတာ ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ်ကိုယ်ကောင်းကောင်းရပ်တည်နိုင်တဲ့ သူနှစ်ဦး တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်ချစ်တာမှ တကယ်ချစ်တာလို့ ဆရာတော်ဦးဇောတိက စာအုပ်ထဲမှာ ဖတ်ဖူးတယ်။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မှီ၊ တွယ်၊ နွယ်နေတာတွေကိုပဲ ခေါင်းစဉ်တပ်မှားနေကြတယ်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ် ချစ်တတ်မှ သူတစ်ပါးကို ချစ်တတ်မယ်။ ဒါက ဆက်စပ်နေတယ်နော်။ ကိုယ့်ဘဝကိုကိုယ် တာဝန်ယူနိုင်တဲ့သူမှ အချစ်ဆိုတာကို နားလည်မှာ ကိုယ့်ကိုကိုယ် မချစ်တက်တဲ့သူ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်တာဝန်မယူနိုင်သေးတဲ့သူဟာ မှီခိုတာ၊ တွယ်တာတာ၊ အားကိုးတာ၊ သနားတာ၊ သယောဇဉ်ရှိတာ တာတဲ့ အရာတွေကိုပဲ ချစ်တာလို့ ထင်နေတယ်။ လွတ်လပ်တဲ့အချစ် စစ်မှန်တဲ့အချစ်မျိုး သူမချစ်တတ်သေးဘူး။ သ