Apple တည်ထောင်သူ စတိဗ်ဂျော့ ၏ ၂၀၀၅ ခုနှစ် စတန်းဖို့တက္ကသိုလ် ဘွဲ့နှင်းသဘင် အခမ်းအနားတွင် ပြောကြားခဲ့သော ထင်ရှားသည့် မိန့်ခွန်း အားလုံးပဲ မင်္ဂလာပါ။ အခုလို ကမ္ဘာ့အကောင်းဆုံး တက္ကသိုလ်ကြီးတစ်ခုရဲ့ ဘွဲ့နှင်းသဘင် အခမ်းအနားမှာ တက်ရောက်ပို့ချခွင့် ရတဲ့အတွက် အလွန် ဝမ်းသာမိပါတယ်။ အမှန်အတိုင်းပြောရရင်၊ ကျွန်တော် ဘွဲ့မရခဲ့ဖူးလို့ ဘွဲ့နှင်းသဘင်ဆိုတာကို အခုမှအနီးစပ်ဆုံး ကြုံရတာပါ။ ဒီကနေ့ ကျွန်တော့်ဘဝအတွေ့အကြုံကနေ ရရှိထားတဲ့ သင်ခန်းစာ သုံးခုအကြောင်းကို ပြောပြချင်ပါတယ်။ ပထမသင်ခန်းစာကတော့ ပေါင်းစပ်ခြင်းအနာဂါတ် သဘောတရားပါ။ ကျွန်တော် ရိဒ်တက္ကသိုလ်မှာ (၆) လပဲတက်ပြီး ဆက်မတက်ဖြစ်လိုက်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် နောက်ထပ် (၁) နှစ်ခွဲလောက် ကျောင်းပါတ်ဝန်းကျင်မှာပဲ ဆက်နေဖြစ်ခဲ့ပါတယ်။ ဘာကြောင့်လဲ။ ဒါ ကျွန်တော်မမွေးခင်ကတည်းက စခဲ့တဲ့ဇာတ်လမ်းပါ။ ကျွန်တော့်အမေရင်းဟာ ငယ်ရွယ်ပြီး ဘွဲ့ရပညာတတ် မဟုတ်တဲ့သူ တစ်ဦးပါ။ ကျွန်တော့်ကို ဘွဲ့ရပညာတတ် အသိုင်းအဝိုင်းမှာ ကြီးပြင်းစေချင်တဲ့အတွက် မွေးစားဖို့ ပေးခဲ့ပါတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ရှေ့နေတစ်ဦးနဲ့သူ့ဇနီးက ကျွန်တော့်ကို မွေးစားဖို့ပြောဆိုပြီးခါမှ လက်မှတ်ထိုးရမယ့် အချိန်မှာ မိန်းကလေးလိုချင်တာ ဖြစ်နေ
Posts
လူတွေဟာဘာကြောင့် စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာထက် ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကို ပိုဂရုစိုက်ကြလည်းမသိဘူး။ လူတစ်ယောက်ဟာ ခေါင်းမလျော် ရေမချိုး လေ့ကျင့်ခန်းမလုပ် လက်သည်းခြေသည်းမညှပ် သွားမတိုက် ဆံပင်မညှပ် အဝတ်မဝတ်ဘဲနေရင် ဘယ်လိုပုံပေါက်သွားနိုင်မလဲ။ လူတယောက်ဟာ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာ ပစ်စလက်ခတ်နေရင် အကြည့်ရဆိုးနိုင်သလို စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာမှာ ထိမ်းထိမ်းသိမ်းသိမ်းမရှိရင်လည်း အကြည့်ရဆိုးတာပါဘဲ။ နာရီနဲ့ချီပြီး အချိန်ကုန်ခံ သိန်းနဲ့ချီသုံး ပြီး skin care, plastic surgery တွေလုပ်ကြပေမဲ့ ကိုယ့်ရဲ့စိတ်ထားပိုပြီး မွန်မြတ်လှပလာအောင် အချိန်ကုန်ငွေကုန် ဘယ်လောက်ခံသလဲ ဆိုတာကမေးခွန်းထုတ်စရာဖြစ်တယ်။ ရုပ်ပိုင်းဆိုင်ရာကြံ့ခိုင်အောင် Gym တွေသွား အားကစားတွေလုပ်ကြပေမဲ့ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာကြံ့ခိုင်အောင် ဘယ်လောက် လေ့ကျင့်အားထုတ်လည်းဆိုတာက လည်း မေးခွန်းထုတ်စရာဖြစ်တယ်။ LV, Gucci တွေဝတ်ပြီး ရုပ်ကိုအဆင်တန်ဆာတွေဆင်ပေမဲ့ စိတ်အတွက်ဘာတွေ အဆင်အပြင်လုပ်ပေးကြလည်း ဆိုတာကလည်း မေးခွန်းထုတ်စရာဖြစ်ပါတယ်။ စိတ်ဟာလည်း ရုပ်လိုဘဲ နေ့တိုင်းသန့်ရှင်းပေးဖို့လိုတယ်။ လှပလာအောင်ပြုပြင်ပေးဖို့လိုတယ်။ သန်စွမ်းလာအောင်လေ့ကျင့်ပေးဖို့လိုတယ်။ ဘာမှလုပ်မပေးဘဲနဲ့တော့ လူတစ်
ကံသည် ကိစ္စအစွမ်းအားဖြင့် (၄) မျိုး ၁။ ဇနကကံ - ပဋိသန္ဓေအကျိုးကို ဖြစ်စေတတ်သော ကံ။ ၂။ ဥပတ္ထမ္ဘကကံ - ဇနက ကံ အကျိုးပေးရာ၌ အဖော် အထောက်အပံ့ဖြစ်သောကံ။ ၃။ ဥပပီဠကကံ - ပဋိသန္ဓေအကျိုးကို အနှောင့်အယှက် ပေးသော ကံ။ ၄။ ဥပဃာတကကံ - ပဋိသန္ဓေအကျိုးကို သတ်တတ်သော ကံ။ ကံသည် အကျိုးပေးအကြိမ်အလှည့်အားဖြင့် (၄) မျိုး ၁။ ဂရုကံ - အခြား ကံများမှ ဖယ်ရှားခြင်းငှာ မတတ်နိုင်သော အင်အားကြီးမား လေးလံသော ကံ။ ၂။ အာသန္နကံ - သေခါနီးအခါမှ အမှန်ရ၍ ပြုလုပ်သော ကံ။ ၃။ အာစိဏ္ဏကံ - ရှည်မြင့်စွာသော ကာလပတ်လုံး အမြဲတစေပြုခဲ့သောကံ။ ၄။ ကဋတ္တာကံ - ရှေးရှေးသော ဘဝပေါင်းများစွာက ပြုခဲ့သောကံ။ ကံသည် အကျိုးပေးရာကာလအားဖြင့် (၄) မျိုး ၁။ ဒိဋ္ဌဓမ္မဝေဒနီယကံ - ယခုမျက်မှောက်မှာပင် အကျိုးပေးသောကံ။ ၂။ ဥပပဇ္ဇဝေဒနီယကံ - ဒုတိယ အရွယ်၌ အကျိုးပေးသော ကံ။ ၃။ အပရာပရိယဝေဒနီယကံ - တတိယ အရွယ်၌ အကျိုးပေးတတ်၏၊ ၎င်းအချိန် အကျိုးမပေးပါက ရှေးဖြစ်မည့် ဘဝတစ်ခုခု၌ အကျိုးပေးတတ်၏။ ၄။ အဟောသိကံ - ကံပင်ဖြစ်လင့်ကစား အကျိုးမပေးသောကံ။ ကံသည် အကျိုးပေးရာ အရပ်ဒေသအားဖြင့် (၄) မျိုး ၁။ အကုသိုလ်ကံ - အပါယ်လေးပါး၌ ပဋိသန္ဓေတည်နေသောကံ။ ၂။ ကာမာဝစရကုသိုလ်ကံ - ကာမသု
အကုသိုလ်စိတ်များဖြင့်သာ ယှဉ်၍ ဖြစ်သော စေတသိက်များ ဟူ၏။ ၁။ လောဘ - ဆာလောင်မွတ်သိပ် တွယ်တာ သာယာခင်မင်ခြင်း လက္ခဏာ၊ ၂။ ဒေါသ - ကြမ်းတမ်း ပြစ်မှား နှိပ်စက် ဖျက်ဆီးခြင်း လက္ခဏာ၊ ၃။ မောဟ - အမှန်တရားကို မသိခြင်း၊ ၄။ အဟိရိက - မကောင်းမှု ပြုရမှာ မရှက်ခြင်း၊ ၅။ အနောတ္တပ္ပ - မကောင်းမှု ပြုရမှာ မကြောက်မလန့်ခြင်း၊ ၆။ ဥဒ္ဓစ္စ - ပျံ့လွင့်တုန်လှုပ်ခြင်း၊ ၇။ မာန - ငါကွ ဟု ထောင်လွှားခြင်း၊ ၈။ ဒိဋ္ဌိ - အမှားကို အမှန်ဟု စွဲယူထားခြင်း၊ ၉။ ဣဿာ - သူတစ်ပါးအား မလိုတမာ ငြူစူလာခြင်း၊ ၁၀။ မစ္ဆရိယ - မိမိစည်းစိမ်ကို နှမြောဝန်တို မဆက်ဆံလိုလျက် ဖုံးဝှက်ကာထားခြင်း၊ ၁၁။ ကုက္ကုစ္စ - ပြုပြီးသား အကုသိုလ်၊ မပြုလိုက်ရသော ကုသိုလ်တို့အတွက် နောင်မှတကာ ပူပန်လာခြင်း၊ ၁၂။ ထိန - ကုသိုလ်ပြုရာ၌ စိတ်ဓာတ်လျော့ပါး နည်းပါးခြင်း၊ ၁၃။ မိဒ္ဓ - ထိနကြောင့် ထိုင်းမှိုင်းငိုက်မျဉ်း၍ လာခြင်း၊ ၁၄။ ဝိစိကိစ္ဆာ - ကောင်းမှုကုသိုလ်တရား၌ ယုံရမှာလား၊ မယုံရမှာလားဟု သို့လောသို့လော တွေးတောယုံမှားခြင်း လက္ခဏာရှိ၏။ martikar.pikay.org မှ ကူးယူမျှဝေပါသည်။
ကာယ သုစရိုက် (၃)ပါး ၁။ ပါဏာတိပါတ ဝိရတီ - သတ္တဝါ အသက်ကိုသတ်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ခြင်း။ ၂။ အဒိန္နာဒါန ဝိရတီ - သူတစ်ပါးပစ္စည်းကို မတရားယူခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ခြင်း။ ၃။ ကာမေသုမိစ္ဆာစာရဝိရတီ - ကာမဂုဏ်တို့၌ မှားယွင်းစွာကျင့်ခြင်းမှ ရှောင်ကြဉ်ခြင်း။ ဝစီ သုစရိုက် (၄)ပါး ၁။ မုသာဝါဒဝိရတီ - မှန်သောစကားကို ပြောဆိုခြင်း။ ၂။ ပိသူဏဝါစာ ဝိရတီ - ညီညွတ်စေလိုသောစိတ်ဖြင့် ပြောဆိုခြင်း။ ၃။ ဖရုသဝါစာ ဝိရတီ - နူးညံ့ချိုသာသော စကားကိုပြောဆိုခြင်း။ ၄။ သမ္ဖပ္ပလာပဝိရတီ - အကျိုးရှိသော စကားကိုပြောဆိုခြင်း။ မနော သုစရိုက် (၃)ပါး ၁။ မနဘိဇ္ဓျာ - သူတပါးချမ်းသာမှုကို လိုလားခြင်း။ ၂။ အဗျာပါဒ - သူတစ်ပါးကို ဖျက်ဆီးလိုစိတ် မရှိခြင်း။ ၃။ သမ္မာဒိဋ္ဌိ - အယူဖြောင့်မှန်ခြင်း။ (အင်္ဂုတ္ထိုရ် - မာတုဂါမသုတ်)မြတ်စွာဘုရား 🙏🙏🙏 ကိုးကားစာ - Dhamma Facebook page နှင့် http://martikar.pikay.org/ မှကူးယူဖော်ပြထားပါသည်။
စိတ်ဝင်စားတဲ့တစ်ခုခုကို အမြဲ သိချင်တတ်ချင်စိတ်ရှိတဲ့လူတိုင်း Self Study နဲ့ မကင်းပါဘူး။ Self Study ဆိုတာ ကိုယ်သိချင်တတ်ချင်တဲ့အရာကို ကိုယ်တိုင်လေ့လာအားထုတ် ကိုယ်တိုင်သင်ယူခြင်း အစပိုင်းမှာ ပင်ပမ်းခက်ခဲပေမယ့် နေ့စဉ် တစ်ခုခုကို အမြဲရှာဖွေစူးစမ်းလေ့လာ စမ်းသပ်ပီး Self Study အားကောင်းအောင် Train သွားမယ်ဆိုရင် ၃နှစ် ၄နှစ်လောက်ဆို Self Study အားကောင်းလာပါပီ.. ၁၀စုနှစ်တစ်ခုလောက် Train လာခဲ့ရင်တော့ သိချင်တဲ့အရာတွေကို အခက်အခဲမရှိ ကောင်းကောင်းလေ့လာသင်ယူနိုင်ပါပီ။ Self Study က အဲ့လို နှစ်တွေအကြာကြီး Train ယူရတာလား? တကယ်တော့ ကျနော်တို့ မသေမခြင်း လေ့လာသင်ယူမှု့တွေက မပီးဆုံးတာမို့ Self Study ကလည်း မသေမခြင်းလုပ်နေရမယ့် ကိုယ်ရည်ကိုယ်သွေးတစ်ခုပါပဲ။ ကျယ်ပြန့်ခက်ခဲနက်နဲတဲ့ ပညာရပ်တွေကို သိချင်တတ်ချင်တဲ့အခါ အချိန်တိုအတွင်းမှ မြန်မြန်တတ်ဖို့ သင်တန်းတွေတတ်ကြတယ်၊ Self Study ကို သိပ်မလုပ်ကြဘူး တစ်ချို့က ရှောင်နေတယ် ပျင်းနေတယ် ရေသာခိုနေတယ် ကိုယ့်ပါကိုယ်လုပ်ဖို့ မှားမှာကြောက်နေတယ် အချိန်ပိုကုန်တယ်လို့ တွေးပလိုက်ကြတယ်။ သင်တန်းရဲ့ အားသာချက်က အချိန်တိုအတွင်းမြန်မြန်သိမယ်တတ်မယ် အမှားနည်းမယ် လူသက်သာတယ် မသိတာရှိရင် မေး
ကိုယ့်စိတ်ကိုထိန်းမနိုင်သေးတဲ့အခါ ပေါက်ဆိန်ကို မြစ်ထဲအကြိမ်ကြိမ်ပစ်နေတဲ့လူလိုပဲပေါ့.. တစ်နေ့တော့.. အသိနဲ့အကျင့် တစ်ထပ်ထည်းကျလောက်ရဲ့... ဟိုတုန်းကတော့ အသိပညာကို စုဆောင်းဖို့ စာအုပ်တွေများကြီးဖတ်ပီး ခေါင်းထဲမှာ Data တွေစုဆောင်းရတာ ဝါသနာတစ်ခုလိုတောင် ဖြစ်ခဲ့တယ်.. စာတွေဖတ် အသိပညာတွေစုဆောင်းပီး ကိုယ်တိုင်သိတဲ့အတိုင်း မကျင့်ကြံတဲ့အခါ လူတွေကြားမှာ စကားပြောကောင်းသူ နှံစပ်အောင်လေ့လာသူသာ ဖြစ်လာတယ်။ ငယ်ငယ်က အဖေ့စာအုပ်သေတ္တာထဲက ပီမိုးနှင်းစာအုပ်တွေများကြီးဖတ်ပီး စာအုပ်ထဲက တန်ဖိုးရှိတဲ့အသိပညာတွေအကြောင်းသူငယ်ချင်းကိုပြန်ပြောဖြစ်တဲ့အခါ သူငယ်ချင်းပြောတာလေး အမှတ်ရမိတယ်... ငါက စာဖတ်ပျင်းတယ် မင်းလောက်စာမဖတ်ဘူး ဒါပေသိ မင်းဖတ်တဲ့စာအုပ်တွေထဲက ပီမိုးနင်းစာအုပ်ထဲက အချိန်ရယ် ငွေရယ် စည်းကမ်းရှိဖို့ရယ် ဒီ ၃ခုအကြောင်းပဲဖတ်ပီး ဒီ ၃ခုကိုပဲ တကယ်လိုက်နာကျင့်သုံးရင်ကို ဘဝမှာတော်တော်အဆင်ပြေပီ ထပ်မဖတ်တော့ဘူးတဲ့ တကယ်တော့ သိဖို့လိုအပ်သလို သိသလောက်ကျင့်နိုင်ဖို့ ပိုအရေးကြီးတာ ဆိုပီးပြောတာကို အမှတ်ရနေတယ်။ အသိနဲ့အကျင့် တစ်ထပ်ထည်းကြဖို့ သတိအမြဲထားဖို့လိုတယ် ကိုယ်စိတ်ကို အလိုမလိုက်ဖို့လိုတယ် စိတ်ကိုလွတ်မပစ်ဖို့လိုတယ်။ မြတ်စ
ဘဝဟာ ကိုယ့်စိတ်တိုင်းကျ ကိုယ်လုပ်ခွင့်ရနေတယ်လို့ထင်နေတာဖြစ်ဖြစ် သူများရဲ့ခြယ်လှယ်မှုအောက်မှာ အလုံးစုံကျရောက်နေတယ်လို့ထင်နေတာဖြစ်ဖြစ် အစွန်းရောက်တဲ့အတွေးတွေပါဘဲ။ ငါးတစ်ကောင်ဟာ ဘယ်တီကောင်ကို ဖြစ်ဖြစ် ရွေးခြယ်စားလို့ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ငါးမြားချိတ်ပါတဲ့ တီကောင်ကို စားမိတာဟာ ရွေးခြယ်မှုမှားယွင်းတာ သက်သက်မဟုတ်ဘူး။ သတ္တဝါမှန်သမျှဟာ အစာစားရမယ်။ နားရမယ်။ မျိုးဆက်သစ်တွေမွေးထုတ်ရမယ်။ ကိုယ့်ရဲ့ မိသားစုကိုကာကွယ်ရမယ်။ ကျူးကျော်လာသူကို တွန်းလှန်ရမယ်။ ဗီဇက သတ္တဝါတိုင်းဆီမှာ စေ့ဆော်တွန်းအားပေးနေတဲ့ သဘာဝတရားဖြစ်တယ်။ မွေးခါစ ဖြူစင်တဲ့ကလေးလေးမှာတောင် လောဘ၊ ဒေါသ၊ မောဟ တွေကပါလာပြီးသားပါဘဲ။ ဘဝအစမှာကထဲက ဒုက္ခနဲ့ သုခဟာ ယှဉ်တွဲပြီးသားဖြစ်ပါတယ်။ ဘယ်လောက်ချမ်းသာတဲ့သူဖြစ်ဖြစ် ဒုက္ခမကင်းနိုင်သလို ဘယ်လောက်ဆင်းရဲတဲ့သူဖြစ်ဖြစ် သုခနဲ့မကင်းပါဘူး။ တကယ်တမ်း လူတွေဟာ ငါးတွေထက်အများကြီးပိုညဏ်မကောင်းပါဘူး။ ငါးမြှားချိတ်မှာ မိနေတဲ့ လူတွေမှ အပုံကြီးပါဘဲ။ ရယူလိုစိတ်နောက်မှာ ရုန်းထွက်မရတဲ့ ချိတ်နဲ့ငြိနေကြတာပါဘဲ။ ငါဘာဖြစ်ချင်တယ် ဘာဖြစ်ရမယ် ဆိုတာတွေက တကယ်တော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ချည်တဲ့ကြိုးတွေပါဘဲ။ လူဆိုတာ တခြားသတ္တဝါတွေထက်ညဏ်ကောင်
လူတို့အား ဟိတ်အရ ပုဂ္ဂိုလ်သုံးမျိုးခွဲထား ပါသည်။ ၁။ သုဂတိအဟိတ်ပုဂ္ဂိုလ် ၂။ ဒွိဟိတ်ပုဂ္ဂိုလ် ၃။ တိဟိတ်ပုဂ္ဂိုလ်တို့ဖြစ်သည်။ ပဋိသန္ဓေနေစဉ်ကတည်းက ကျိုးကန်းဆွံ့အ နား မကြား ထုံထိုင်း လူစဉ်မမီဖြစ်ပြီး မွေးလာသောသူ ကို သုဂတိအဟိတ်ပုဂ္ဂိုလ်ဟု ဆိုပါသည်။ ခြေလက်အင်္ဂါမချို့ယွင်းသော်လည်း ဉာဏ်ပညာ နည်းသောသူမျိုးကို ဒွိဟိတ်ပုဂ္ဂိုလ်ဟုဆိုပါသည်။ တိဟိတ်ပုဂ္ဂိုလ်ကား ဉာဏ်ပညာ ထက်မြက်သော ပုဂ္ဂိုလ်ဖြစ်ပါသည်။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သုံးမျိုးအနက် စူဠသောတာပန်အဆင့်ကို သုဂတိအဟိတ်ပုဂ္ဂိုလ်မရနိုင်ပေ။ ဒွိဟိတ်နှင့်တိဟိတ် ပုဂ္ဂိုလ်နှစ်မျိုးရနိုင်ပါသည်။ သို့ကြောင့် ယေဘုယျသဘောအားဖြင့် မွေးရာပါ ဆွိ့ အ နားမကြား ထုံ ထိုင်း ကျိုးကန်း လူစဉ်မမီ သူများမှတစ်ပါး မည်သူမဆို အားထုတ်လျှင် စူဠသောတာပန်ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ရုပ်နာမ်ကို အကြောင်းနှင့်တကွ သိရာ၌ စာသိ သုတသိမျှဖြင့် စူဠသောတာပန်မဖြစ်နိုင်ပါ။ နာမရှုပ ပရိစ္ဆေဒဉာဏ်ဟူသော ရုပ်နာမ်ကို ပိုင်းခြားသိမြင်ခြင်း ပစ္စယ ပရိဂ္ဂဟဉာဏ်ဟူ သော ရုပ်နာမ်၏ ဖြစ်ခြင်းအကြောင်းကိုသိမြင် ခြင်းဟူသော ဉာဏ်စဉ်နှစ်ဆင့်ရအောင် ကျင့် ကြံပွားများ အားထုတ်ရပါသည်။ ထို့ကြောင့် စူဠသောတာပန်သည် သုတသိ၊ အကျင့်သိနှစ်မျိုးပေါင်းဟု ဆို
လူ့သဘာဝ စိတ်ရဲ့သဘောက သတိမထားပဲ လွတ်ပေးထားရင် ကြုံရာအာရုံတစ်ခုခုအပေါ်မှာမျောပါသွားတတ်သလို ခံစားလို့ရတဲ့အာရုံမှန်သမျှ ကိုယ်သန်ရာသန်ရာ ခံစားတတ်တဲ့သဘော ခံစားချင်တဲ့သဘောလေးတွေရှိတယ်။ ပျော်စရာ စိတ်ချမ်းသာစရာတွေကို ခံစားတတ်သလို ဝမ်းနည်းစရာ ကြောက်စရာ စိတ်တိုစရာ စိတ်ညစ်စရာတွေကိုလည်း တွေးပီး ခံစားနေတတ်သေးတယ်။ ကိုယ့်စိတ်အာရုံ ဘယ်အပေါ်မှာ ကျက်စားနေသလဲဆိုတာ သတိမထားမိတဲ့အခိုက်မှာ ပေါ်ရာအာရုံတစ်ခုခုနောက်ကိုလိုက်သွားတတ်တယ် တစ်ခါတစ်လေမှာလည်း အတွေးအာရုံတွေကို ကိုယ့်ဘာသာစိတ်ကူးပုံဖော် ဖန်တီးပီး လွှင့်မျောနေတတ်တယ်။ စိတ်ကို သတိမထားပဲ ပေါ်ရာအာရုံနောက်လိုက်ပီး လွတ်ပေးထားရင် စိတ်ပင်ပမ်းပီး စိတ်ညစ် စိတ်ဓတ်ကျလာတတ်တယ် အချိန်ကုန် အချည်းအနှီးဖြစ်တတ်တယ်၊ ကိုယ့်စိတ်ကို သတိထားပီးစောင့်ကြည့်နေရင် အဆင်မပြေတာ အခက်အခဲတွေ စိတ်ညစ်စရာတွေ ရှိရင်တောင် စိတ်ကိုငြိမ်းချမ်းသက်သာစေပီး ဖြေရှင်းနိုင်မယ့် လမ်းစ စိတ်ခွင့်အားတွေ ရစေတယ်။
Blog မရေးဖြစ်တာ အတော်ကြာသွားပီ။ Blog ပြန်ရေးမယ်တွေးတော့.. ကိုယ့်ရဲ့နေ့စဉ်မှတ်တမ်းပုံစံပဲရေးရမလား အရင်လို Sharing လုပ်ဖို့ရေးမလားစဉ်းစားတော့ ၂ခုလုံးရေးချင်တယ်။ ဒါပေသိ ကိုယ်တိုင်လည်း Facebook မှာပဲစာရေး Facebook မှာပဲစာဖတ်လုပ်နေတော့ Blog မှာစာဖတ်တဲ့သူကနည်းသွားပီ ဒါနဲ့ blog ကို Facebook ပုံစံလုပ်ကြည့်ရင်ကော Facebook လောက် Data မရှိဘူး Data Entry က Facebook ကိုမယှဉ်နိုင်ဘူး၊ ဒါဆို Facebook ပုံစံ Functions and Design ကော အင်း.. ဖြစ်အောင်လုပ်ရင် ဖြစ်နိုင်တာပဲ try ကြည့်မယ်။ တကယ်တမ်းတော့ Website တစ်ခုရဲ့အသက်က Data Entry ပါပဲ Data Entry post တွေက အများအတွက်အကျိူးရှိမယ်ဆိုရင် Website က သာမန်ပဲလုပ်ထားတောင် လာဖတ်ရင်း ရှာဖတ်ရင်းတွေ့တာနဲ့ မှတ်ထားပီ တကူးတကတောင် post တွေစောင့်ဖတ်ခဲ့တာတွေ ရှိခဲ့သေးတာပဲ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် စာရေးပီး မှတ်တမ်းရေးလေးချန်ခဲ့တော့ တစ်ချိန်မှာပြန်ဖတ်ရင် ရီရတာပေါ့ 😅 အခုတောင် အရင်က Post အဟောင်းတွေပြန်ဖတ်ရင်း ရီနေမိသေးတာ ပေါက်တတ်ကရတွေ ရေးခဲ့တာတွေပါနေလို့ 😂 ကိုယ့်ဘာကို စိတ်ထွက်ပေါက်အနေနဲ့ ရေးချင်တဲ့စာလေးတွေ လာရေးမယ် Sharing လုပ်မယ် ရေးရမှာ ပျင်းတဲ့အခါ ဒါမှမဟုတ် သဘောကျတဲ့စာလေးတွေ တွေ
အတန်းထဲမှာ အမှတ်ကောင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ၊ စာတော်တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေ ဘဝမှာ တကယ်ပဲ အောင်မြင်ပါသလား။ ကျောင်းစာမှာ ထိပ်ရောက်သူတွေဟာ လုပ်ငန်းခွင်တွေမှာ မအောင်မြင်ဘူးလို့တွေ့ရသတဲ့။ ဒီလိုပြောတာကတော့ ယေးလ်တက္ကသိုလ်ကပါမောက္ခ ဒေါက်တာရောဘတ်စတင်းဘာ့ချ်ပဲ ဖြစ်တယ်။ သူဟာ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေး သုတေသနမှာ ထိပ်တန်း ပုဂ္ဂိုလ်တစ်ယောက် ဖြစ်တယ်။ ကျောင်းစာမှာ ထိပ်ရောက်သူတွေဟာ လုပ်ငန်းခွင်တွေမှာ မအောင်မြင်ရတာ ဒီလူတွေဟာ တကယ်မှ ကျောင်းမှာ တော်ရဲ့လား။ စာမေးပွဲတွေကပဲ လွယ်လာလို့လား။ မဟုတ်ပါဘူး။ အတန်းတိုင်းလိုလိုမှာ တကယ်တော်သူများ ရှိတယ်။ သူတို့ဟာ တကယ်တော်ကြောင်း ကျောင်းဆရာ လုပ်ဖူးသူတိုင်း သိကြတယ်။ ပါမောက္ခ ရောဘတ်စတင်းဘာ့ချ်က လက်တွေ့ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးပေါ် မူတည်တယ်လို့ သူကဆိုတယ်။ ဒီဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ သုတေသနစာတမ်းကို ပါမောက္ခစတင်းဘာ့ချ် က တင်သွင်းခဲ့တယ်။ အံ့အားသင့်စရာ ကောင်းတာက သင့်မှာ အောင်လက်မှတ် စက္ကူတွေ များလေလေ၊ နေ့စဉ် ပြဿနာများကို ဖြေရှင်းနိုင်မှုအား နည်းလေလေပဲတဲ့။ ထိုသူများဟာ လက်တွေ့ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးအတွက် ရမှတ်တွေလည်း နည်းသတဲ့။ လက်တွေ့ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်သွေးဟာ ကျောင်းစာတော်တာနဲ့ တခြားစီ ဖြစ်နေတယ်။ တစ်ခါတစ်ခါ ဆန့်ကျင်
I have no enemy. I make carelessness my enemy. ငါ့မှာ ရန်သူ မရှိပါဘူး။ ငါဟာ သတိမပါ၊ ဉာဏ်မပါ ပေါ့ပေါ့တန်တန် ဖြစ်သလို နေတတ် လုပ်တတ်တာကိုပဲ ငါ့ရန်သူလို့ သဘောထားပါတယ်။ လောကသဘာဝမှာ ချစ်တဲ့သူရှိသလို မုန်းတဲ့သူလည်းပဲ ရှိပါတယ်နော်။ မြတ်စွာဘုရားမှာလည်း ရန်သူရှိခဲ့ပါတယ်။ မြတ်စွာဘုရားတောင်မှ ရန်သူရှိခဲ့တယ်ဆိုတော့ သာမန်လူတွေမှာ ရန်သူရှိမှာ ဧကန်မုချပဲ။ သို့သော် ကဗျာရေးတဲ့သူဟာ အင်မတန်လေးနက်တဲ့ တရားသဘောဆန်တဲ့ အကြောင်းအရာကို ပြောနေတာဆိုတော့ ကြောက်စရာ အကောင်းဆုံး ရန်သူဟာ သတိမပါ၊ ဉာဏ်မပါ ပေါ့ပေါ့တန်တန် ဖြစ်သလို ပြီးစလွယ် လုပ်တက်တာကို ရန်သူလို့ ဆိုလိုချင်တာပါ။ အင်မတန်လေးနက်တဲ့ စကားပါနော်။ နက်နက်နဲနဲ စဉ်းစားစေချင်တယ်။ ဘဝကို ညံ့ဖျင်းသွားစေတဲ့အရာထဲမှာ သတိမပါ ဉာဏ်မပါ ဖြစ်သလို နေတတ်လုပ်တတ်တာဟာ ထိပ်ဆုံးက ပါနေတယ်။ ပါဋ္ဌိစကားသုံးပြီးတော့ ပြောမယ်ဆိုရင် အဝိဇ္ဇာ၊ မောဟ၊ ပမာဒတွေပဲ။ သတိနဲ့ ဉာဏ်ပါပြီဆိုရင် ဝိဇ္ဇာဆိုတဲ့ သိမှုဖြစ်သွားပြီ။ ဒါဆိုရင် အမောဟ၊ အပ္ပမာဒ ဖြစ်သွားပြီ။ သတိမရှိခြင်း၊ ဉာဏ်မရှိခြင်းဟာ အကြီးမားဆုံးရန်သူ။ ဘာလုပ်လုပ် သတိပါမှ၊ ဘာပဲတွေးတွေး သတိပါမှ၊ သတိက ရှေ့က အရင်ပါရမယ်။ သတိကောင်းလာရင် ဉာဏ်လိုက်လာတယ်။ သတိ
သိနေတာဟာ ကုသိုလ်ပဲ။ တစ်ချက် သိတိုင်း သိတိုင်း ကုသိုလ်တွေအများကြီးဖြစ်တယ်။ သတိဆိုတဲ့ ကုသိုလ်ဟာ သာမန် ကုသိုလ်တွေထက် ပိုပြီးတော့ အားကြီးတယ်။ အထွက်အထိပ်ဖြစ်တဲ့ ကုသိုလ်ပဲ။ တစ်ချက်ပဲ သိရ သိရ၊ သိရတာဟာ ကုသိုလ်ပဲ။ ဒါကို ကုသိုလ်ပဲလို့ သဘောပေါက်ဖို့ လိုတယ်။ တစ်မိနစ်သိရရင် နဲတဲ့ကုသိုလ် မဟုတ်ဘူး။ သတိနဲ့ နေတဲ့အချိန်လေးမှာ စိတ်ကလေး တည်တံ့မှုရှိနေမယ်။ သတိကပ်တဲ့ အကြိမ်အရေအတွက် များလာအောင် လုပ်ပါ။ ကြားထဲ မေ့သွားတဲ့အချိန်လေးတွေတော့ ညှပ်ချင်ညှပ်မယ်။ ညှပ်ပေမဲ့ သိတဲ့အချိန်လေးတွေကလည်း တဖြည်းဖြည်း စိပ်စိပ်လာမယ်။ အရင်တုန်းက တစ်နာရီကြာမှ၊ နှစ်နာရီလောက်ကြာမှ တစ်ခါ သတိကပ်မိတယ်။ ဒီလိုကနေ ကြာတဲ့အခါမှာ နာရီဝက်လောက်ဆိုရင် သတိရပြီ။ ဒီလိုကနေ သတိပိုကောင်းတဲ့အခါ ဆယ်မိနစ်နေရင် သတိတစ်ခါ ပြန်ဝင်လာပြီ။ အလေ့အကျင့် များတဲ့အခါမှာ တစ်မိနစ်တစ်ခါလောက် သတိပြန်ဝင်လာတယ်။ အကျင့်ရသွားရင် သတိလက်လွတ် နေလို့ မရတော့ဘူး။
ကောင်းတာတွေက အများကြီးပါ။ ဒါနကုသိုလ်လည်း ကောင်းတယ်။ သီလကုသိုလ်လည်း ကောင်းတယ်၊ စိတ်ချမ်းသာတယ်။ ဘာဝနာကုသိုလ်မှာလည်းပဲ မေတ္တာပို့တာ အင်မတန်ကောင်းတယ်၊ စိတ်ချမ်းသာတယ်။ ဘုရားဂုဏ်တော် ပွားတာလည်း ကောင်းတယ်။ သေခြင်းတရားကို အာရုံပြုတာလည်း ကောင်းတာပဲ။ တစ်နေ့ သေရမှာပါပဲ။ သေမှာကို လေးလေးနက်နက် သိတဲ့သူဟာ ပေါ့ပေါ့တန်တန် မနေဘူး။ အချိန်မဖြုန်းဘူး။ တကယ်လုပ်ရကျိုးနပ်တာကို လုပ်မယ်။ အခု လုပ်နေတဲ့ ကိစ္စတွေဟာ အခုလုပ်နေတုန်းမှာတော့ အင်မတန် အရေးကြီးတယ်လို့ ထင်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ သေခါနီး အချိန်နားမှာ ရောက်နေပြီဆိုရင် ပြန်လှည့်ကြည့်တဲ့အခါမှာ ဘယ်လို မြင်မလဲလို့၊ ဘယ်ဟာတွေ အရေးကြီးသလဲ၊ ဘယ်ဟာတွေများ တန်ဖိုးရှိသေးသလဲ၊ သေသွားရင် ဘာတွေပါသွားမလဲ။ ဘာမှ မပါဘူး။ အသိဉာဏ်ပါမယ်၊ ကုသိုလ်ကောင်းမှုပါမယ်၊ အကုသိုလ်လည်း ပါမှာပဲ၊ (သူ့ကိုလည်း ချန်ထားခဲ့လို့မရဘူး။ အကြောင်းအကျိုးဆက်ကာ အကျိုးပေးဦးမှာကိုး။) အဲဒီတော့ သေခြင်းတရားကို တကယ်ထိထိမိမိ နှလုံးသွင်းနိုင်လို့ရှိရင် ကိုယ့်ဘဝကို ပေါ့ပေါ့တန်တန် မနေတော့ဘူး။ သေမယ်ဆိုတာကို မသိတဲ့လူဟာ သူ တော်ရုံတန်ရုံ ပျော်ရတာနဲ့ပဲ ကျေနပ်သွားမယ်။ သေမယ်ဆိုတာကို သိတဲ့လူဟာ စဉ်းစားတယ်၊ ‘ငါလုပ်နေတဲ့ ကိစ္စတွေဟာ ဘာများ
ဘာပဲဖြစ်နေနေ ဖြစ်တာကို သိရင် တော်ပြီ။ သူ့ကို control လုပ်ဖို့ မကြိုးစားပါနဲ့။ လူစိတ်သဘာဝဟာ တစ်ခုခုကို မကောင်းဘူးလို့ ထင်လာရင် အဲဒါကို မရမက ဖယ်ရှားချင်တဲ့ အကျင့် ရှိတယ်နော်။ အဲဒီတော့ ကိုယ့်စိတ်ထဲမှာ လောဘဖြစ်လာပြီဆိုရင် ဟာ.. ဒီလောဘ မကောင်းဘူး၊ ဒီလောဘကြီးကို ဖယ်ရတော့မယ်လို့ တွေးမယ်။ ဖယ်ဖို့ မကြိုးစားပါနဲ့။ အသာလေးကြည့်ပြီးတော့ သိနေပါ။ လိုချင်တဲ့ စိတ်ကလေးက ထပ်ကာ ထပ်ကာ ဖြစ်နေတယ်။ ဒါလေးကို သိနေပါ။ တစ်ယောက်ယောက်ကို စိတ်ဆိုးတယ်၊ မကျေနပ်ဘူး၊ သူက ငါ့ကို ဘယ်လိုပြောလို့ ငါက စိတ်ဆိုးတယ်လို့ ဇာတ်လမ်းကို စဉ်းစားမနေဘဲနဲ့၊ စိတ်ဆိုးနေတဲ့ စိတ်ကလေးကိုပဲ ကြည့်ဖို့လိုတယ်။ ဇာတ်လမ်းကို တွေးရင် စိတ်က ပိုပြီးတော့ ဆိုးလာတက်တယ်။ ပိုပြီးတော့ စိတ်ဆင်းရဲ သွားတက်တယ်။ ဇာတ်လမ်းကို တွေးနေတာ မဟုတ်တော့ဘဲနဲ့ စိတ်ထဲမှာ ဖြစ်နေတဲ့ ခံစားမှုကိုပဲ ကြည့်နေပါ။ ဒေါသဖြစ်နေတဲ့ အခါမှာ စိတ်ထဲမှာ ဘယ်လိုခံစားမှုမျိုး ဖြစ်နေသလဲ။ အဲဒီစိတ်ရဲ့ အခြေအနေကို ကြည့်နေပါ။ စိတ်က ပူလောင်နေတယ်၊ လှုပ်ရှားနေတယ်၊ အခံရခက်နေတယ်၊ ဆင်းရဲနေတယ်၊ ပင်ပန်းနေတယ်၊ မကျေမနပ်ဖြစ်နေတယ်၊ အဲဒီသဘောာလေးတွေကို အသေအချာ အသာလေးကြည့်နေဖို့ပဲ လိုပါတယ်။ ကြည့်တတ်လို့ရှိရင် သူ့သဘောက
လူဝင်စားတွေနဲ့ပါတ်သက်လို့ သေချာ စဉ်းစားကြည့်တော့ “ ငါလည်း အတိတ်ဘဝက အမျိုးမျိုးဖြစ်ခဲ့မှာပဲ၊ အခု လူ့ဘဝဖြစ်ပြီ။ နောင်လည်း အများကြီး ဖြစ်ရဦးမှာပဲ။ ” ဘာတွေဖြစ်မယ်ဆိုတာ အတိအကျ မပြောနိုင်ဘူးပေါ့။ သို့သော် ဖြစ်မယ်ဆိုတာတော့ သိတယ်။ ဖြစ်မယ်ဆိုတာ သိလို့ရှိရင် အခုဖြစ်နေတဲ့ ကိစ္စတွေထဲမှာ ဘယ်လို အကြောင်းအကျိုးတရားတွေရှိနေသလဲဆိုတာကို သဘောပေါက်လို့ရှိရင် နဲနဲလောက်တော့ ကြိုတင်ပြင်ဆင်လို့ရတယ်။ အမြော်အမြင်ရှိတဲ့လူဆိုရင် ဒီလိုပဲ တွေးရတော့မှာနော်။ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားရရင် ကောင်းတယ်။ ဘယ်လိုဖြစ်ရရင် ကောင်းမလဲဆိုတာကို သေသေချာချာရွေှးပြီးတော့ ဘာတွေ ကြိုတင်ပြီး လုပ်ထားရရင် ကောင်းမလဲဆိုတာကို သေသေချာချာ စဉ်းစားတော့တာပဲ။ အဲဒီလို နောက်ဘဝအတွက် အခုကတည်းက ကြိုတင်ပြင်ဆင်ဖို့ကို စဉ်စားတော့ အခုဘဝမှာ လုပ်ရတာတွေဟာ ပိုပြီးလေးနက်လာတယ်။ ဘဝသံသရာ အမြင်ရှိတဲ့သူစာ ဘဝကို ပိုပြီး လေးလေးနက်နက် ခံယူတယ်။ သေပြီးရင် ဘာမှ ပြန်မဖြစ်တော့ဘူးလို့ ယုံကြည်နေတဲ့သူဟာ ဘဝကို ဘယ်လို လေးလေးနက်နက် နားလည်နိုင်မလဲဆိုတာ တော်တော်တွေးရခက်တယ်။
လူတစ်ယောက်မှာ ဘယ်လောက်ပဲ ထိန်းချုပ်ခံရမှု၊ အနှောက်အရှက်အခက်အခဲ အတားအဆီးတွေ ရှိနေပါစေ၊ နောက်ဆုံးပိတ် အခြေအနေတစ်ခုခုမှာ သူ့ကိုယ်ပိုင်ရွေှးချယ်ပိုင်ခွင့်ဆိုတာ ရှိပါတယ်။ အခက်အခဲ အတားအဆီး၊ ထိန်းချုပ်ခံရမှုတွေ သိပ်မရှိတဲ့ သာမန်လူတစ်ယောက်မှာလည်း ကိုယ့်ဘဝလမ်းကြောင်းကို ကိုယ်တိုင် ရွေှးချယ်မှု၊ ဦးတည်ချက်ဆိုတာမျိုးတွေ ရှိကြပါတယ်။ လူငယ်တစ်ယောက် အရွယ်ရောက်လာပြီဆိုရင် ကိုယ့်ဘဝလမ်းကြောင်းကို ကိုယ်တိုင်ရွေှးချယ်မှု၊ ရွေှးချယ်ထားတဲ့ လမ်းကြောင်းအတိုင်း ဦးတည်ချက်ချပြီး လျောက်လှမ်းမှုဆိုတာမျိုး ရှိတက်ကြပါတယ်။ တစ်ချို့လည်း ဘဝပေးအခြေအနေတစ်ခုခုကြောင့် သွားချင်တဲ့ လမ်းကြောင်းက တစ်ခု၊ လျောက်လှမ်းနေရတဲ့ လမ်းကြောင်းက တစ်ခုဆိုတာမျိုးတွေလည်း ရှိတက်ပါတယ်။
တရားကို အမြဲတမ်းအားထုတ်နေတဲ့သူဟာ လောဘ၊ ဒေါသ၊ တဖြည်းဖြည်း နဲလာတယ်။ ပိုပြီးတော့ စိတ်က သိမ်မွေ့နူးညံ့လာတယ်။ အေးချမ်းလာတယ်။ အဲဒီလို နူးညံ့အေးချမ်းတဲ့စိတ် ဖြစ်တဲ့အခါမှာ လူတစ်ယောက်ကို မြင်လိုက်ရင် အလိုလိုနေရင်း မေတ္တာစိတ်က ရှိလာတယ်။ အလိုလိုနေရင်းနဲ့ ချစ်ခင်တဲ့ စိတ်၊ လေးစားတဲ့စိတ်၊ ဒုက္ခနဲစေချင်တဲ့ စိတ်၊ စိတ်ချမ်းသာ ကိုယ်ချမ်းသာ ဖြစ်စေချင်တဲ့ စိတ် ဖြစ်လာတယ်။ အဲဒါလေးကို ကိုယ်တိုင်ကြုံဖူးတဲ့သူဆိုရင် ပိုသိမယ်။ ပြောတဲ့ ဆိုတဲ့အခါမှာလည်း တစ်ဖတ်သားကို စိတ်ဆင်းရဲသွားစေမယ့် စကားမျိုးကို ပြောတတ်တယ်။ သတိရှိလာတဲ့သူကျတော့ တစ်ခုခုကို ပြောတော့မယ်ဆိုရင် စိတ်ဆင်းရဲမယ့် စကားမပြောဖြစ်ဘူး။ စိတ်ချမ်းသာမယ့် စကားကို ပြောတယ်။ အကျိုးရှိမယ့် စကားကိုပဲ ပြောတယ်။ တရားအားထုတ်လို့ စိတ်ဓတ်ရင့်ကျက် သိမ်မွေ့မြင့်မြတ်လာတဲ့သူဟာ သူတစ်ပါးရဲ့ အခက်အခဲကို လိုလိုချင်ချင်ပဲ အကူအညီပေးချင်တယ်။ ဒါတွေဟာ အလိုလိုဖြစ်လာတဲ့ စိတ်ထားပြောင်းလဲမှုတွေပဲနော်။
ကိလေသာက အမျိုးမျိုးလှည့်စားတတ်တယ်။ လိုချင်တာလေးရရင် ချမ်းသာမယ်။ ဖြစ်ချင်တာလေးဖြစ်ရင် ချမ်းသာမယ်လို့ ထင်တာနော် … ဒီလိုထင်နေရင်တော့ မှားတယ်။ အဲဒါ မိမိစိတ်က မိမိကို လှည့်စားတာပဲ။ ငါလိုချင်တာ၊ ငါဖြစ်ချင်တာတွေ အကုန်လုံးဖြစ်ရရင် စိတ်ချမ်းသာမယ်ဆိုတာဟာ စိတ်ရဲ့ လှည့်စားမှုပါပဲ။ လောကရဲ့ သဘာဝက လိုချင်တာအကုန်လုံး ဘယ်တော့မှ ဖြစ်မှာ မဟုတ်ဘူး။ ဖြစ်ချင်တာတွေ အများကြီးထဲက နဲနဲပါးပါးလောက်ပဲ ဖြစ်မယ်။ ဖြစ်လာတဲ့ ကိစ္စတိုင်းဟာလည်း ကိုယ့်စိတ်တိုင်းကျ ဖြစ်မှာမဟုတ်ဘူး။ စိတ်တိုင်းကျဖြစ်လာတောင်မှ စိတ်တိုင်းမကျဘူး။ စိတ်ရဲ့ သဘာဝကိုက ဒီအတိုင်းပဲ။ မကျေနပ်ခြင်းဆိုတဲ့ သဘောဟာ စိတ်ရဲ့ သဘာဝပဲ။